Υπάρχουν
ορισμένοι που με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους σε κάνουν να
συμπαθείς ανθρώπους που αν δεν τους αντιπαθούσες είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν θα
τους συμπαθούσες.
Θα έλεγα ότι
ένας από αυτούς που έχουν αυτό το ¨χάρισμα¨ είναι η Λιάνα Κανέλλη αλλά αυτό είναι
παλιό και το προσπερνάω για να πω ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου κοντεύει να την
φτάσει και αν συνεχίσει να πορεύεται με αυτό τον τρόπο σίγουρα θα την
ξεπεράσει.
Αφήνω την
ιστορία του βενζινάδικου, που όλο και κάτι θα έγινε, για να φτάσω στη στάση της
απέναντι στο μεγαλομπάτσο έξω από τη βουλή και να καταλήξω στο πρόσφατο με το
Λάμπη Ταγματάρχη.
Για όσους
παρακολούθησαν αυτή την ¨ανάκριση¨ του
εν λόγω, προκειμένου να του δοθεί το χρίσμα του διευθύνοντος την ΕΡΤ, σίγουρα
θα θαύμασαν την υπομονή του και θα τον λυπήθηκαν όταν τον είδαν να καταρρέει μετά τις πολύωρες
ερωτοαπαντήσεις.
Και βέβαια δεν
με βρίσκει σύμφωνο η επιλογή του Λάμπη
Ταγματάρχη από το ΣΥΡΙΖΑ στην κομβική αυτή θέση της δημόσιας τηλεόρασης και
είναι να απορείς για το πώς και ποιοι μεσολάβησαν για να γίνει κάτι τέτοιο.
Έγινε όμως, και ενώ οι απορίες των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή την
επιλογή παραμένουν, οι ίδιες απορίες παραμένουν για το πώς η πανέξυπνη Ζωή δεν
βλέπει ότι με αυτό τον, σε στυλ ανακριτή, τρόπο παρέμβασης στα δημόσια πράγματα
γίνεται αντιπαθητική και σε ανθρώπους που μέχρι χτες έπιναν νερό στο όνομά της.
Να ομολογήσω ότι
αν ήμουν στη θέση του Ταγματάρχη τέτοιο μαρτύριο δεν θα το άντεχα και θα
σηκωνόμουν να φύγω εκστομίζοντας τη φράση από το γνωστό ανέκδοτο: ΡΕ ΑΝΤΕ
ΓΑΜ@ΣΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΚΙ Ο ΓΡΥΛΟΣ ΣΟΥ!
Για να το πεις όμως
αυτό δεν φτάνει να είσαι ταγματάρχης, χρειάζονται κι άλλα προσόντα…